Savremeno rečno brodarstvo u Srbiji započelo je 1862. godine, kada je ukazom kneza Mihajla, od Rusije kupljen parobrod „Deligrad“, tako nazvan po deligradskom šancu u Prvom srpskom ustanku. Izgradjen je u Francuskoj 1851. imao je nosivost od 275 tona i plovio  uspešno preko pola veka Dunavom, Savom i Tisom. Posredni dokazi koji ukazuju na to da se tadašnja srpska vlada odlučila za nabavku parobroda „Deligrad“, bila je potreba za modernizacijom saobraćaja, kako bi se zadovoljile sve veće potrebe za prevoznim sredstvima koje su nastajale usled pojačane robno-novčane privrede u Srbiji. U to vreme obala Save i Dunava, na srpskoj strani, od Drine do Timoka iznosila je 502 km i povezivala je Srbiju sa Crnim morem. Suvozemni putevi su bili u lošem stanju, te su kao i izgradnja železnice, zahtevali za tadašnje finansijske prilike Srbije velika sredstva, koje ona nije mogla da uloži. Prema tome,nnajbrža modernizacija saobraćaja mogla se postići preko rečnog brodarstva, nabavkom parobroda. Loše iskustvo sa Austrijskim parobrodarskim društvom (DDSG), koje je grubo zloupotrebljavalo svoj monopolistički položaj na Dunavu, bio je jedan razlog više da se Srbija osamostali u rečnom saobraćaju, a drugo da se knezu, koji je u to vreme uživao naročitu reputaciju, stavi na raspolaganje udobnije prevozno sredstvo. Sa „Deligradom“ se Knez Miloš vratio u Srbiju posle Svetoandrejske skupštine, a „Deligrad“ je i prvi ratni brod na paru, jer je u ratovima bio naoružan sa dva topa. Iste te godine ovaj parobrod je odvezao iz Beograda niz Dunav i poslednjeg turskog komandanta Ali-Riza-pašu, što je Čika Ljubu Nenadovića inspirisalo da ispeva uzbudljive patriotske stihove pod naslovom „Deligrad“.  Parobrod je 1895. godine prepravljen u moderan putnički brod, i od tad pa sve do 1914. godine plovio je na liniji Beograd-Radujevac. 

Osnivanjem Srpskog brodarskog društva 1891. godine, koji je naslednik Prvog Kraljevskog Srpskog povlašćenog brodarskog društva, država je ustupila „Deligrad“, na kome se prvi put vijorila srpska trobojka, tom društvu, kao i ostala plovila koja su sačinjavala srpsku državnu flotu.

Nakon završetka Prvog svetskog rata, 1918. godine, u novoformiranoj državi Srba, Hrvata i Slovenaca zatekao se veliki broj brodova austrougarskih i nemačkih brodarstava. Pariskim ugovorom iz 1921. godine Kraljevini SHS dodeljen je veći deo brodova, tako da je s dobijenim plovnim parkom tadašnja država bila prva po veličini flote na Dunavu.

 Jula 1945. godine osniva se Glavna uprava rečnog saobraćaja, a u okviru nje se formira Državno rečno brodarstvo, koje 1947. godine dobija naziv Jugoslovensko državno rečno brodarstvo. Od 1952. posle reorganizacije i decentralizacije dobija naziv Jugoslovensko rečno brodarstvo – JRB, koji ostaje i do danas. U periodu velikog privrednog zamaha, posle II svetskog rata, nakon izvlačenja potopljenih brodova i čišćenja plovnih puteva, na red je došao plovni park JDRB. Plovila su morala ozbiljno biti popravljena da bi se dostojno ispratile narastajuće potrebe privrede. Uzimajući u obzir tehničku zastarelost tadašnje flote, sredinom 1950-tih dolazi do izgradnje brodova, motornih tegljača (poznate „JOTA“ flote), motornih teretnjaka, rečno-morskih brodova i tegljenica za rasute i tank-potisnica za tečne terete. Flota, koja je delom poticala iz 19. veka, a delom pripadala Austro-Ugarskoj od koje je bila dobijena po okončanju I svetskog rata, doživela je da bude popravljena. Do tada je prosečna starost putničkih brodova iznosila 60 godina, tegljača 40, a tegljenica za suvi i tečni teret 45 godina. Novu flotu sačinjavaju: Džervin, Veternik, Košutnjak, Topčider, Jablanik, Javornje, Jagodnja, Jelašnica, (po kojima je JOTA flota dobila ime), Vitorog, Trebević, Dinara, Komovi, Udarnik, Junak, Vitez, Kolubara, Mlava, Tamnava i Morava. Tokom prepravki  starih brodova uvedena su značajna poboljšanja u sistemima za proizvodnju pare. Umesto ručnog loženja čvrstim gorivima, prešlo se na poluautomatsko loženje mazutom i naftom čime se skratilo vreme pripremanja parnih brodova za plovidbu, smanjio broj ložača i poboljšani uslovi života i rada ukrcanog osoblja. U ovom periodu ozbiljno se prišlo rešavanju problema pijaće vode i struje na brodovima.

Tih godina za potrebe prevoza veštačkog đubriva i novootvorene fabrike u Prahovu, flota je obnovljena sa 4 nova potiskivača (tzv. „Prahovska flota“), a 1961. u saobraćaj biva uključen čuveni motorni tegljač „Tara“, koji je bio angažovan u Sektoru Đerdapa i koji će ostati upamćen po svojoj snazi, sigurnosti plovidbe i  svom prelepom izgledu.

Kao što je sredinom XIX veka sa parobrodom „Deligrad“ predstavljena nova koncepcija tegljenja na Dunavu, tako se od sredine XX veka, tačnije od 1962. godine pojavljuje novi koncept plovidbe, a to je uvođenje sistema potiskivanja konvoja. Novu tehnologiju rečnog transporta je prvi ma međunarodnoj evropskoj reci Dunav primenio JRB, a druga brodarstva su sledila. Krajem 70-tih godina u Brodogradilištu „Tito“ u Beogradu uspešnom konstrukcijom naših inžinjera brodogradnje,  projektovani su gurači serije „K“ („Kragujevac“, „Kadinjača“ i „Kumanovo“), najboljoj i najjačačom flotom na Dunavu. To su bili  najmoderniji i najsnažniji brodovi koji potiskuju konvoje u sastavu od 16 barži nosivosti i do 25.000 tona, na sektoru Donjeg Dunava. Kvalitet domaćih brodogradilišnih kapaciteta ogledao se i u činjenici da je čak 90% najsavremenije opreme potiskivača izgrađeno u domaćim preduzećima, a samo 10%  je uvezeno.  80-tih godina JRB pušta u rad najsnažnije potiskivače na Dunavu toga doba- „Karlovac“ i  „Karađorđe“, sa motorima od po 3.061KW, projektovani za rad isključivo na Donjem Dunavu. U narednom periodu, pojačava se namera JRB-a da preuzme zapadna tržišta i u tu svrhu nabavljaju se brodovi malog gaza predviđeni za rad na Gornjem Dunavu, poput Zlatibora, Kajmakčalana i Velebita.

1991. godine JRB dobija još jednu šansu da punim kapacitetima za tečni teret prevozi naftne derivate duž Dunava, usled zatvaranja jugoslovenskog naftovoda, kao posledica ratnih sukoba na tlu SFRJ. Vremenom, ekonomske prilike se pogoršavaju i 1992. godine Ujedinjene Nacije uvode zabranu plovidbe. Tada flota JRB-a ostaje usidrena duž obala Save i Dunava, čak i zarobljena u stranim lukama. Krajem 1995. godine ova blokada biva suspendovana i kreće se sa rekonstrukcijom flote. Nažalost, ona biva zaustavljena 1999. godine usled bombardovanja, kada stradaju mostovi na reci Dunav i svaka dalja međunarodna plovidba opet biva onemogućena.

 U nastupajućim godinama državne planove za rekonstrukciju mostova prati JRB-ov plan o izgradnji najmodernijeg broda-samohotke za prevoz suvog i kontejnerskog tereta. Samohotka dobija naziv „Deligrad“ po prvom brodu koji je zaplovio pod zastavom Kneževine Srbije, daleke 1862. godine. 2004. godine, puštanjem u saobraćaj  „Deligrad“-a, otvoreno je novo poglavlje u istoriji JRB-a.

JRB danas predstavlja četvrto preduzeće za rečni transport u regionu Donjeg Dunava. Svoje aktivnosti obavlja na delu Dunava koji su pogodni za plovidbu velikih rečnih plovila od obale Crnog mora i Konstance na ušću kanala Dunav-Crno more, pa sve do Kehlheima u Nemačkoj. Prevoz roba se prvenstveno ugovara na konkurentnom spot tržištu, a preduzeće je u novijem periodu  uspelo da poveća obim ugovorenih poslova, naročito u domenu prevoza nafte i naftnih derivata (eurodizel, euro BMB, VGO, HS dizel, itd).